Στην σύγχρονη κοινωνία μας, έχουμε πρακτικά απωλέσει την γαλήνη και την ηρεμία που χρειάζεται και αναζητά η ψυχή μας. Όπως έχουμε αναφέρει και σε προγενέστερο άρθρο, ο διάβολος έχει καταφέρει να μας κρατά διαρκώς απασχολημένους. Η κύρια ενασχόληση μας είναι να ικανοποιήσουμε τις σωματικές μας ανάγκες, τις κοινωνικές μας ανάγκες, αλλά ξεχνάμε την φουκαριάρα την ψυχή μας. Ζούμε προσκολλημένοι στην ύλη, αγχωνόμαστε για πράγματα γελοία και ξεχνάμε πόσο μικροί είμαστε. Άλλοι θεωρούν τους εαυτούς τους, πολύ σημαντικούς, αναντικατάστατους, άλλοι πάλι θεωρούν τους εαυτούς τους, πολύ ασήμαντους κλπ.
Περαστικοί είμαστε φίλοι και φίλες και στην παρούσα ζωή περνάμε από πολλά, πολλά, στάδια. Το μόνο που μπορεί να παραμείνει αναλλοίωτο στους αιώνες είναι η ψυχή μας. Είναι άφθαρτη και δοσμένη από Τον Θεό μας. Και ενώ καθημερινά παλεύουμε να εξασφαλίσουμε την σύνταξη μας, τα γηρατειά μας, να επενδύσουμε στο αύριο, ξεχνάμε το πιο σημαντικό από όλα. Ξεχνάμε την ψυχούλα μας. Κάποιες στιγμές η δόλια ξυπνάει, πετάγεται, μας βάζει σε λογισμούς, αλλά μάταια, ένα τηλεφώνημα (με τα κινητά μας βρίσκουν και στην τουαλέτα), η τηλεόραση, ένα μήνυμα, όλο και κάτι θα βρεθεί να διακόψει την στιγμή της ηρεμίας μας.
Ζούμε για να ικανοποιούμε την σάρκα μας και δεν φροντίζουμε την ψυχή μας. Κάνουμε μπάνιο, πλένουμε τα ρούχα μας, γυμναζόμαστε, πάμε σε γιατρούς, κάνουμε δίαιτες κλπ, όλα για το κορμί μας, λες και έχει μεγαλύτερη αξία από την ψυχή μας.
Προσδεθήκαμε λοιπόν στην ύλη και δίχως να την έχουμε καταλάβει καλά - καλά κι αυτήν (την ύλη), νομίζουμε τα ξέρουμε όλα. Ακουμπήσαμε στους "επιστήμονες"!
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησαν και οι αυτοάνοσες ασθένειες, η απουσία γονιμότητας, η υπερκόπωση, η απελπισία, η ψυχοπάθειες και πόσα ακόμη ταλαιπωρούν τον ανόητο σύγχρονο άνθρωπο.
Μακριά από Τον Χριστό δεν υπάρχει προκοπή, δεν υπάρχει ζωή. Εκτός κι αν κάποιος θεωρεί ζωή να μπεκροπίνει, να τεμπελιάζει και να συνουσιάζεται με κάθε ευκαιρία. Πόσοι άνθρωποι άλλωστε δεν είναι προγραμματισμένοι να ακολουθούν αυτό τον τρόπο ζωής; Και πόσοι άξιοι άνθρωποι δεν χαραμίζουν την ζωή τους προσπαθώντας να κάνουν κάτι που μπορεί να κάνει και ένας άξεστος και άπλυτος πακιστανός;
Το πνεύμα θα πρέπει να υπερισχύει της σάρκας, αλλιώς δεν διαφέρουμε από τα ζώα. Η νηστεία είναι μια πρώτης τάξεως δοκιμασία, προκειμένου να ανυψωθεί η ψυχή μας.
Σας συνιστώ φίλοι και φίλες, που δεν ακολουθείτε την νηστεία, να προσπαθήσετε, κι ας έχετε χρόνια να το κάνετε, να νηστέψετε, να δαμάσετε το σώμα σας. Δεν είναι ανάγκη να είστε τέλειοι. Νηστέψτε 20-30 μέρες από τις 40+, δοκιμάστε τον εαυτό σας, καταπιέστε το κορμί σας. Να μην απογοητεύεστε εάν ξεχαστείτε, να συνεχίζετε επίμονα. Μόνο οφέλη θα γνωρίσετε, στην υγεία σας, στην αυτοπεποίθηση σας, μα πάνω από όλα θα χαρεί η ψυχή σας και κοντά σε σας θα χαρούν και όλοι αυτοί που σας νοιάζονται και σας φροντίζουν από ψηλά!
Καλή σαρακοστή!